Sunday, June 3, 2012

के हो नेपाल सम्वत, को हुन् शंखधर साख्वाः


  • बसन्त महर्जन
नेपाल सम्वतको सुरुवात कसरी भयो भन्ने सन्दर्भमा एक प्रकारको तिलस्मी कथा पाइन्छ । बालुवा सुनमा परिणत भएको र त्यो सुनबाट शंखधरले देशवासीको ऋण तिरेर ऋणमुक्त पार्नुका साथै नेपालसम्वत स्थापना गरेको कथा रोचक त छ तर बौद्धिक एवं प्राज्ञिक बहसको विषयवस्तु होइन ।
बालुवा सुन हुने कथा वास्तवमा भाषावंशावलीमा उल्लेखित एउटा कथा हो । नेपालमा प्राप्त सबभन्दा पुरानो वंशावलीका रुपमा गोपालराजवंशावलीलाई लिइन्छ तर यसमा यो कथा पाइन्न । यो कथा भाषावंशावलीहरुमा आएको छ अर्थात नेपालसम्वत सुरु भएको आठ नौ सयवर्षपछि मात्रै बालुवा सुनमा परिणत हुने कथाको विकास भएको देखिन्छ । तर यही कथालाई नेपालसम्वतको इतिहास मान्नेहरु पनि नभएका होइनन् । कथामा वास्तवविकता नभएपनि नेपालसम्वत यथार्थ हो । यस अवस्थामा इतिहास अध्ययन गर्नु नितान्त आवश्यक हुन्छ । तर तत्कालिन समयावधीे इतिहासमा अन्धकार युगका रुपमा चित्रण गर्न सकिन्छ किनभने इतिहासका श्रोतहरु कमैमात्र प्राप्त छन् । पूर्ववर्ती इतिहास अध्ययनका लागि प्रसस्त श्रोतसामग्री प्राप्त हुनु तर यसै समयावधीका श्रोतसामग्रीहरु मात्रै नपाइनु अध्येताहरुका लागि रोचक र चुनौती हो । इतिहासमा नेपाल प्रारम्भदेखि नै गणतान्त्रिक भएको, प्रथम राजा वृषदेव (राजा मानदेवका जिजुवाजे) बाट राजतन्त्र सुरु भएको तथा त्यो राजतन्त्रलाई ध्वस्त गरी गणतन्त्रात्मक राज्यव्यवस्था स्थापनासँगै नेपाल सम्वतको पनि सुरुवात भएको भन्ने व्यहोराको एक लेख हसना म्यागेजिनमा तथा शाहवंशीय राजतन्त्रको पतनपश्चात गोरखापत्र दैनिकमा पुनः प्रकाशित भएको थियो । सोही लेखमा नेपालसम्वतको प्रसंगमा उल्लेखित कुराहरुलाई पुनः उद्घृत गर्दै यहाँ यस बारेमा चर्चा गरिन्छ ।
मानदेवपछिका राजाहरु प्रभावशाली थिएनन् । राजगद्दीमा लिच्छविराजा शिवदेव हुँदाहुँदै राज्यशक्तिमा अंशुवर्मा उदाउनु, द्वैध शासन चल्नु र महाराजधिराज नै हुनु यसको उदाहरण हो । अंशुवर्माले राज्यको उत्तराधिकारी रोलक्रमअनुसार नै शिवदेवका छोरा उदयदेवलाई नै अगाडि सारेपनि उनी लामो समयसम्म राजगद्दीमा बस्न सकेनन्, फलतः भागेर तिब्बत पुग्नु प¥यो । उनका छोरा नरेन्द्रदेवले तिब्बतको सहायताले नेपालमा पुनः राज्यसत्ता प्राप्त त गरे तर त्यसबापत नेपाललाई तिब्बतको प्रभावबाट मुक्त राख्न सकेनन् । नेपालका इतिहासकारहरुले अस्वीकार गरेपनि इतिहास अध्येता सिल्भा लेभीको कुनै बेला नेपाल तिब्बतको अधिनमा परेको’ भन्ने भनाईको पुष्टि हुन आउँछ । तिब्वतको प्रभावलाई लेभीले अधिनको रुपमा देखे, फरक यति हो । यिनै विद्वानकाअनुसार नेपाल तिब्बतबाट मुक्त भएको उपलक्ष्यमा नयाँ सम्वतको सुरु भएको हो । यो कुरालाई पनि नेपाली इतिहासकारहरु अस्वीकार गर्दछन् तर अध्ययन गर्दैजाँदा लेभीको भनाईसँग सहमत हुनुपर्ने देखिन आउँछ ।
तिब्बतका राजा श्रङ चङ गम्पोको सहायताले नेपालमा नरेन्द्रदेवले आफ्नो पुख्र्यौली राजगद्दी प्राप्त गरेका थिए । राजगद्दी हात परेपनि नरेन्द्रदेव निश्चिन्त थिएनन् । यसै भएर उनले आफ्नो समर्थन र सुृरक्षाका खातिर तिब्बती जनता र सेनालाई नेपालमा निर्वाध रुपमा हुल्न दिएका थिए । नेपाल पसेका सबै तिब्बतीलाई त्यति बेला काठमाडौं उपत्यकामा राख्नु संभव थिएन र भविष्यमा आफूमाथि खतरा आइपर्दाका लागि भनेर पनि हुनसक्छ काठमाडौं उपत्यका वरिपरि तिनीहरुलखाई बसाले । यो उपायबाट नरेन्द्रदेव र उनका उत्तराधिकारीहरुले केही समय निर्वाध रुपमा राज्यसत्ता संचालन गरेका थिए । तत्कालिन शक्ति केन्द्रहरुलाई संभवतः नेपालमा तिब्बती प्रभाव मन परेको थिएन । दिनपर दिन असन्तोष र मनमुटावले कलहको रुप लिंदै गयो । यस अवस्थामा राज्यसंचालनमा अस्थिरता आउनु स्वाभाविक हो र पूर्ववर्ती राजाहरुले जस्तो त्यति बेलाका राजाहरुले कुनै कीर्ति पनि राख्न सकेनन् । यस्तै बेलामा कुनै एक शक्ति केन्द्रका नेता वा व्यापारी राघवदेवको नेतृत्वमा सफल विद्रोह भयो र लिच्छविराजतन्त्रको पतन भयो । यस हिसावले नेपाली श्रोतहरुमा राघवदेवलाई राजाका रुपमा चिनाइए पनि उनी राजपरम्पराको उत्तराधिकारीका रुपमा सत्तामा आएका होइनन् भन्ने बुझिन्छ । राघवदेव सत्तामा आएपछि नेपाल तिब्बतीहरुको प्रभाववाट मुक्त भएको र उपत्यकामा नै रहेका तिब्बतीहरु पनि उपत्यकाको छेउछाउमा बस्न गएको देखिन्छ किनभने नेपालमा बस्न थालेको धेरै वर्ष भइसकेका कारण तिनीहरु आफ्नो देशमा फर्कने अवस्था थिएन । संभवतः यसैलाई लेभीले नेपाल तिब्बतबाट मुक्त भएको घटना भनेका हुन् । राघवदेवपछि पनि नेपालको इतिहास स्पष्ट छैन । तर वंशावलीकै आधारमा भन्न सकिन्छ, आफू सत्तामा आएपछि उनले एउटा नयाँ सम्वतको सुरुवात गरे ।
नेपालसम्वत् सुरु भएको ५०७ वर्षपछि लेखिएको र हालसम्म प्राप्त सबैभन्दा पुरानो गोपालराज वंशावलीमा सम्वत प्रचलनको मात्र कुरा छ । पछि लेखिएका अन्य वंशावलीहरूमा अन्य राजाहरूका साथै शंखधर साख्वाःले हात पारेको बालुवा सुनमा परिणत भएको कथा जोडिन पुग्छ । तर इतिहासकार बाबुराम आचार्य त्यस कथामा आधारित नेपालसम्वत्को इतिहासलाई अस्वीकार गर्दै नयाँ राजवंशको उत्थान भएको स्मारकस्वरूप नै राघवदेवले ‘पशुपतिभट्टारकसंवत्’ को नामले नयाँ राष्ट्रियसम्वत्को प्रचलन आरम्भ गरेको र यही सम्वत् नै अचेल नेपालसम्वत्को नामले प्रसिद्ध रहेको मान्यता राख्छन् । थालनीमा त्यस सम्वतको नाम दिइएको थिएन, करीव दुई सय वर्षपछि यसको नाम नेपालसम्वत रहन गयो जुन यद्यपि प्रचलनमा नै छ ।
अब प्रश्न उठ्छ, शंखधर साख्वाः को थिए त ? शंखधर र राघवदेव दुई अगलअलग व्यक्ति नभएर एकै व्यक्तिका दुई नाउँ भन्ने बुझिन्छ । यी दुवै नाउँको अर्थ पनि उही देखिन आउँछ । राघव नारायणका प्रतीक भएको र त्यसले शंख धारण गर्ने हुँदा शंखधर भनियो र साख्वाः उनको थर भएकाले राघवदेवलाई नै अर्को नाम शंखधर साख्वाः भनिएको हो । तर राघवदेव वा शंखधरको राज्यकालपछि कति वर्षसम्म र कसरी नेपालमा गणतन्त्र नै कायम भयो भन्नेबारेमा जानकारी पाइँदैन । गणतन्त्र पनि पुनः कमजोर हुँदै गएको अनुमान हुन्छ । इतिहास पुनः अलि अलि स्पष्ट भएर आएको बेला यहाँ राजतन्त्रात्मक राज्यव्यवस्था त देखिन्छ तर देवधारी र मल्लधारी दुई खलकले पालो पालो गरी शासन गर्दथे । यो देवधारी र मल्लधारीहरुको शासन व्यवस्था जयस्थिति मल्लको उदयसँगै बिलाएर मल्लहरूको एकछत्र राजतन्त्र स्थापना भएको थियो ।

Saturday, June 2, 2012

नेवार भूमिका रूपमा नेपाल मण्डल क्षेत्र

  • काशीनाथ तमोट
‘नेपाल’ शब्दले तीन वटा भौगालिक क्षेत्रलाई बुझाउ“छ । ती हुन् नेपाल गर्त – (स्वनिगः, नेपाल खाल्डो, नेपाल उपत्यका वा बृहत्तर काठमाडौं), नेपाल मण्डल (मध्यमाञ्चल विकास क्षेत्रका पहाडी प्रदेश) र नेपाल अधिराज्य (पूर्व मेचीदेखि पश्चिम महाकालीसम्मको भूभाग) ।


यहा“ नेपाल मण्डलमा नेपाल अधिराज्यका ७५ जिल्लामध्ये १२ जिल्लाबारे विवेचना गरिन्छ । नेपाल मण्डलका १२ जिल्लालाई तीन समूहमा विभाजित गर्न सकिन्छ । जस्तै– केन्द्रीय जिल्ला तीनवटा (काठमाडौं, ललितपुर र भक्तपुर), मध्य जिल्ला चारवटा (काभ्रेपलाञ्चोक, मकवानपुर, नुवाकोट र सिन्धुपाल्चोक), बाहिरी जिल्ला पा“चवटा – ( धादिङ, रसुवा, दोलखा, रामेछाप र सिन्धुली)
नेपालको प्राचीन इतिहास (वर्मा र लिच्छवी) कालमा नेपाल मण्डल एक स्वतन्त्र राज्य थियो । (तात्कालीन श्री ५ को सरकारद्वारा गठित) इतिहास संशोधन मण्डलका इतिहासकारहरूले त्यो (नेपाल मण्डल वर्तमान) नेपाल अधिराज्य जतिकै ठूलो थियो भनी भन्दै आएका छन् ।
मल्लकालमा नेपाल मण्डलमा चारवटा स्वशासित राज्यको उदय भयो र ती चार स्वशासित राज्यहरू मिली नेपाल मण्डल संयुक्त राज्य ९ग्लष्तभम क्तबतभक या ल्भउब िःबलमब०ि बन्यो । यसरी विकसित स्वशासित स्वतन्त्र राज्यहरू हुन्– कान्तिपुर, ललितपुर, भक्तपुर र दोलखा । मल्लकालमा यी चारवटा राज्यले चर्चेको भौगोलिक क्षेत्र नेपाल मण्डल हो । त्यसलाई पृथ्वीनारायण शाहले २६ वर्षमा (२६ वर्षसम्म लडाइ“ गरी) जितेपश्चात त्यस क्षेत्रलाई प्रारम्भिक शाहकालमा ‘सदर उपत्यका’ भित्र पारियो । त्यसभन्दा बाहिर परेको क्षेत्र ‘मोफसल’ भयो । राणाकालमा नेपाललाई ३६ जिल्लामा विभाजित गर्दा नेपाल मण्डल क्षेत्रभित्र
 (१) सदर उपत्यका
 (२) मोफसल (पहाडी जिल्ला– पूर्व १ र २ नं, पश्चिम १ र २ नं), र 
(३) भित्री मधेस (सिन्धुली, चिसापानी, मकवानपुर) भयो । पञ्चायतकालमा १४ अञ्चल ७५ जिल्लामा विभाजित गरेपश्चात त्यसमा ३ अञ्चल र १२ जिल्ला प¥यो ।
ईस्वीपूर्व दुई हजार वर्षदेखि काठमाडौं उपत्यकामा उत्तर भोटबाट हिमाल पार गरी मानिस बस्न आउने गरे । पूर्वोत्तर भारतबाट पनि भोट–वर्मेलीभाषी मानिस आए । ईस्वीको आसपास दक्षिणबाट उत्तर भारतबाट र पश्चिम तराईबाट मानिसले बसाइ“ सरे (बसाइ“ सरेर आए) । ईस्वीपछि पन्जाब कास्मीरबाट पनि मानिस आए । यसप्रकार चारैतिरबाट मानिस बाहिरी जिल्ला, मध्यजिल्ला हु“दै केन्द्र जिल्ला (काठमाडौं उपत्यका) मा बस्न आए । यिनीहरू सबै मिसिएर पृथक भा“डो ९ःभतिष्लन एयत० को रूपमा नेवार सभ्यताको उदय भयो, जुन उत्तरको पनि होइन, दक्षिणको पनि होइन । वर्मा (१–४ शदि) – लिच्छवी (५–९ शदि) कालमा नेवार कालको उदय भयो । दसौ“ शदिदेखि स्थानीय ‘नेपाल लिपि’ को प्रादुर्भाव भयो । हिमालपारिको भाषा र संस्कृत–प्राकृत भाषा मिलाएर एघारौ“ शदिदेखि ‘नेपाल भाषा’ को जन्म भयो । ईस्वीको पहिलो सहस्राब्दीमा पृथकपृथक संस्कृति अपनाइ“दै आइरहेकोमा दोस्रो सहस्राब्दीदेखि ‘नेपाल संस्कृति’ को लक्षण प्रादुर्भाव भयो । मल्लकालको अन्त्य अठारौ“ शदिसम्म नेवार सभ्यताको स्पष्ट पहिचान भयो । आजको नेवार सभ्यता त्यसैको निरन्तरता हो ।
नेपाल मण्डलमा लिच्छवी कालको भोटस“गको सम्बन्धका कारण, खासगरी आठौ“ शताब्दीमा राजा नरेन्द्रदेवले भोटे सेना भिœयाएपछि नेपालको सिमानास“ग जोडिएको प्रान्त चाङ प्रदेशका तामाङको (नेपालमा) बसाइ“सराइ भयो । चाङमीहरूलाई नेवारहरूले संज (संय्) भन्ने गरे । यिनीहरू तामाङ हुन् । बन्द व्यापार र खेतिपातीका क्रममा नेपाल मण्डल आएका संज (चाङमी) हरूको संख्या १३–१४ सय वर्षभित्र नेवारभन्दा अधिक भयो । १२–१३ शदिदेखि पश्चिमबाट खसहरू र दक्षिणबाट डोय् (कर्नाटकका) मानिस नेपाल मण्डलमा बस्न आए । सात–आठ सय वर्षभित्र यिनीहरूको संख्या पनि तीव्र रूपमा बढ्यो । यसप्रकार नेपाल मण्डलका मूल जाति नेवार अल्पसंख्यक हु“दैगएको देखिन्छ । नेपाल मण्डलको सभ्यताका बाहक नेपाल भाषाभाषीहरूको चेतना जाग्यो भने यहा“को सभ्यताको संरक्षण गर्न नसकिने होइन । सम्झनुपर्ने कुरा के हो भने नेवार सभ्यता भनेको उत्तर र दक्षिण एसियाली सभ्यताहरूको समिश्रणबाट बनेको विशिष्ट सभ्यता हो ।
पहिलो सहस्राब्दीमा नेपाल मण्डलको सामाजिक संगठनको जगमा आप्mनो विशिष्ट सभ्यता उदय भएपछि ने.सं. ५५० तिर नेपाल मण्डलको धार्मिक भूगोल ‘नेपाल महात्म्य’ बन्यो । यसले नेपाल मण्डललाई एउटा धार्मिक क्षेत्रको रूप दियो । यसले एउटा भौगोलिक सिमाना तोक्यो । यसपछि त्यसलाई हिमवतखण्डमा समावेश गरियो । पशुपति पुराण आप्mनै तरिकाले विकसित भयो । पशुपतिलाई केन्द्र मानी ने.सं. ७०० तिर नेपाल मण्डलमा ६४ शिलिङ्ग यात्रा गर्ने परम्परा बसालियो । गुहेश्वरीलाई केन्द्र मानी तीनवटा मण्डल अथवा आवरणको २४ पीठको ‘नेपाल मण्डलपीठ’ को जन्म भयो ।
उता बौद्ध नेवारहरूले ने.सं. ६०० तिर स्वयम्भू पुराण बनाए । यो नेपाल मण्डलको बौद्ध भूगोल हो । यसमा अष्ट वीतराग, द्वादस तीर्थ, सप्तबुद्धस्थानलाई स्थानीयकरण ग-यो । ने.सं. ८०० को अन्त्यतिर बौद्ध बज्राचार्यहरूले चक्रशंकरादि ग्रन्थमा उल्लिखित २४ शारीरिक न्यासलाई वंघः कान्तिपुर क्षेत्रपाललाई केन्द्र मानी नेपाल मण्डलभित्र २४ पीठ भएको परिकल्पना गरी पीठ सेवा जाने परम्परा बसाले । यसप्रकार नेपाल मण्डल एउटा एकीकृत प्रदेशका रूपमा विकसित भयो । यसको संवाहक नेवारहरू हुन् । दुई हजार वर्षदेखि यो क्षेत्र नेवार क्षेत्र हो ।

यौनवादी कथा लेख्दा विध्वंशकारी लेखक भनियो


(साहित्यकार केदार सितुसँग नेवाः टाइम्सले गरेको सम्वाद)

साहित्य क्षेत्रमा अहिले तपाईको गतिविधि कस्तो चलिरहेको छ ?
भर्खरै एउटा उपन्यास ‘तथागत’ तयार पारेको छु । सम्पूर्ण काम सिध्याएर प्रकाशकलाई पनि दिई सकेको छु । डिसेम्वरसम्ममा बजारमा आउँछ होला । यही बेला एउटा कथा सँग्रह पनि निकाल्ने विचारले त्यसमा काम गरिरहेको छु ।
तथागतमा के कुरा समेट्न खोज्नु भएको हो ?
भगवान बुद्धले बुद्धत्व प्राप्त गरेको कुरा भनिन्छ, यो बुद्धत्व भनेको के हो ? चेतनाको स्तर मात्रै हो कि अथवा अलौकिक अवस्था नै हो भन्ने मुद्दालाई यस उपन्यासमा उठाउन खोजेको हो । बुद्धत्वको अवस्थामा हामी सामान्य मानिस पनि पुग्न सक्छौंं । यो त चेतनाका तह मात्रै हो । हठयोग जस्ता कठिन साधनाहरुको जरुरत छैन भन्ने कुरा देखाउन खोजेको हो ।
तपाई“ले यस अघि ‘धकं धयाव…..’ यौनवादी कथासंग्रह निकाल्नु भयो । यौनवादी साहित्यमा तपाईको लेखनले निरन्तरता पाएन नि ?
त्यति बेला फ्राइडवादको धार पपुलर भइराखेको थियो । तर नेपालभाषा साहित्यमा यसको अभाव थियो । यही अभावपूर्तिका लागि मैले पनि यौनवादी साहित्य लेखनमा हात हालेको थिएँ । तर अहिले फ्राइडको सिद्धान्त पुरानो भइसक्यो । कतिपय सिद्धान्तहरु गलत साबित पनि भइसकेको छ । फ्रायदवादलाई त्याग्नु पर्ने अवस्थामा पुनः यौनवादी साहित्य लेखिराख्नु अब आवश्यक छैन ।
यौनवादी साहित्यको विकास गर्न ‘धकं धयाव…’ को प्रकाशन पछि कस्तो प्रतिक्रिया पाउनु भयो ?
मैले त्यो कथा संग्रह निकाल्दा नेपालभाषा साहित्य क्षेत्रमा प्रगतिशील साहित्यले जरा गाडेको अवस्था थियो । तिनीहरुले मलाई विध्वंशकारी लेखक नै पनि भने । तिनीहरुका अनुृसार नेपालभाषाको साहित्य सत्यम्, शिवम र सुन्दरम् झै हुनु पर्ने, पवित्र नै राख्नु पर्ने मान्यता थियो । खुल्ला रुपमा प्रतिक्रिया आएन, जति आयो, गाली मात्रै आयो । तर व्यक्तिगत रुपमा प्रशंसा गर्नेहरु पनि थिए ।
अझ स्पष्ट हुन चाहन्छु, तपाईले ‘तथागत’ देखाउन चाहनु भएको कुरा के हो ?
यो उपन्यासमा एक्काइसौं शताब्दीको बुद्ध देखाउन खोजको हुँ । गौतम बुद्धले जस्तो कठोर साधना गरिराख्न आजको मान्छेलाई समय नै छैन । उसको जस्तो जीवनस्तर पनि आज हामीसँग छैन । तर बुद्धले गरेका अनुभूतिहरु हामी सर्वसाधारणले पनि गरिराखेका छौं । त्यसकारण आजभोलि पनि बुद्धत्व प्राप्तीको संभावना छ । यसमा एउटा पात्रलाई विभिन्न मान्छेहरुको प्रतिनिधि पात्र बनाएको छु ।
तपाई नेपालभाषामा मात्रै लेख्नु हुन्छ, नेपालीमा किन लेख्नु हुन्न ?
म नेपाली भाषामा लेख्न नसक्ने लेखक होइन । तर राज्यको विभेदकारी भाषानीतिका कारण नेपालीभाषामा नलेखेको मात्रै हुँ ।
राज्यको भाषा नीति सुधारियो भने नेपालीमा पनि लेख्नु हुन्छ ?
अवश्य लेख्छु । अंग्रेजीमा लेख्नुभन्दा आफ्नै देशमा भएको एउटा भाषाबाट लेख्दा के बिग्रन्छ र ?
अनुवादको मामिलामा के भन्नु हुन्छ ?
मेरा सिर्जनाहरु नेपालीभाषामा अनुवाद भएका छन् । कथाहरु विभिन्न साहित्यिक पत्रपत्रिकाहरुमा प्रकाशित हुन्छन् । ‘स्वम्हम्ह मनू’ (तेस्रो मान्छे) अनुवाद भई समकालिन साहित्यमा प्रकाशित भएको छ ।
‘तथागत’ नि ?
तथागत’को अनुवादको कुरा भइरहेको छ ।

Blog is created from today.

Blog is created from today.